یک زمانی خیلی امید داشتم. فکر می کردم وقتی بیست و چند سالم شه همه چیز درست می شه تو دنیا، صلح جهانی می شه و فلان و فلان. چون می دیدم که یهو یه پیشرفت تکنولوژیک بزرگ اتفاق افتاده. و می دیدم که آدمای اون ور سایت ها و اون ور اینترنت چقدر شبیه من ن. فکر می کردم که خب، وقتی این همه آدم شبیه من هست می تونیم که چیزا رو اون طوری کنیم که دلمون می خواد. الآن واقع بین ترم. الآن می دونم که همون قدر که آدم شبیه من هست، همون قدر هم آدمایی هستن که طرز فکر من براشون عجیب یا زیادی پراگرسیو یا حتی اشتباهه. الآن می دونم که نمی تونم چیزا رو اون طوری کنم که خودم دلم می خواد. 

ولی می دونم که می تونم خودم رو اون طوری کنم که می خوام. خودم کاری رو می کنم که می خوام. و آدمی می شم که می خوام.

اگه دنیا نمی خواد اون طوری باشه که من می خوام چی؟ 

fuck it. I will rebel then.